#แจนไม่โปรด : บะลึกกึกกึก

#แจนไม่โปรด : บะลึกกึกกึก

            “เรื่องมันนานแล้ว อยู่กับปัจจุบันก็พอ”

“นั่นสิคะ.. อยู่กับปัจจุบันตรงนี้ก็พอ”

น้ำเสียงอ่อนลงทว่าแฝงความนัยลึกซึ้งขณะที่สายตายังไม่ละออกจากกัน แม้จะแช่น้ำแต่อุณหภูมิของเราสองคนกลับพุ่งสูงเนื้อตัวเปลือยเปล่ายิ่งสัมผัสก็ยิ่งอุ่นมากกว่าเดิมจนแจนต้องวาดแขนขาวขึ้นโอบรอบคอคนด้านหลังยื่นหน้าสบสายตาประกายวาววับเหมือนดวงตาหมาป่าของโปรด

แจนน่ะชอบร่างนี้ของโปรดที่สุดแล้ว

“อื้อ..”

โปรดหลุบสายตามองนัยน์ตาหวานฉ่ำดูหยาดเยิ้มเย้ายวนยั่วยุอารมณ์จนเขาแทบจะควบคุมไม่อยู่และแน่นอนว่าโปรดควบคุมมันไม่อยู่จริงๆ ริมฝีปากของเขาและสองมือสอดกระหวัดรัดเหวี่ยงปัดป่ายโลมไล้ไปตามเรือนร่างขาวอย่างนุ่มนวลทว่าร้อนแรงในตามฉบับของเขา

“หันมาหาโปรด-

รู้สึกอุ่นร้อนที่ผละออกไปกลับมากดประทับหยุดคำพูดของร่างสูงเอาไว้พร้อมร่างขาวพลิกตัวหันหลับมานั่งซ้อนทับบนตักกว้างของคนด้านหลังส่งผลให้มือหนาได้ใจกอดรัดให้แจนได้เข้ามาแนบชิดกับหน้าท้องแกร่งมากกว่าเดิม

“เวลาแบบนี้ใครเขาพูดกัน”

“โปรดไงคะ”  ฝ่ามือใหญ่ทาบลงบนแผ่นหลังเรียบเนียนลูบไหล้สลับบีบเค้นจนขึ้นสีด้วยความหมันเขี้ยวน้อยๆก่อนจะเลื่อนลงไปคลึงเค้นที่สะโพกนิ่มอย่างมีเจตนาแฝงแล้วบีบแรงมากขึ้นเมื่อแจนสัมผัสเข้ากับส่วนกลางลำตัวของเขาเข้าเต็มๆ

“แจน... อย่าซน”

พูดไปก็เท่านั้นเพราะมืออุ่นยังคงบีบคลึงเล่นจนใบหน้าคมขึ้นสีเส้นเลือกที่ลำคอเด่นชัดขึ้นด้วยความทรมาน นัยน์ตาสีดำเปี่ยมล้นไปด้วยความปรารถนาลืมมองร่างขาวอีกครั้งคล้ายส่งสัญญาณเตือนแต่ก็เท่านั้น... เพียงแค่แจนผละมือทิ้งตัวเอนซบบนอกเปลือยเงยหน้าพ่นลมหายใจอุ่นรดที่ต้นคอโปรดก็ระบายยิ้มออกมาจนได้

   ก้านนิ้วเรียวสอดเข้าเบิกช่องทางที่เขาคุ้นเคยอย่างเชื่องช้าพลางพรมจูบทั่วใบหน้าและลำคอขาวที่ตนชื่นชอบจนกระทั่งแจนผ่อนคลายตนถึงได้เพิ่มจำนวนนิ้วมากขึ้น เขารักแจนมากกว่าคนไหนที่เคยคบมาหากทำไปแล้วแจนขอให้หยุดเขาก็จะหยุดโดยไม่มีข้อแม้ หลีกเลี่ยงไม่ให้แจนเจ็บได้มากที่สุดเขาหาทางทำทันทีถึงจะต้องการมากแค่ไหนแต่แจนจะต้องไม่ร้องไห้ออกมาเพราะความสะเพร่าของเขาเอง

“ให้โปรดเข้าไปนะคะ”

“อือ”  เรียวขาขาวถูกลูบไล้เพิ่มความกระสั่นจากความหยาบกร้านของฝ่ามือหนาก่อนจะถูกแยกออกน้อยดึงรั้งให้เข้ามาชิดกันจนแทบหลอมรวมเป็นร่างเดียว ตัวตนร้อนผ่าวสวนกระแสน้ำเย็นในอ่างถูกสอดเข้ามาช้าๆขณะเดียวกกันเขาก็พรมจูบใบหน้าขาวเป็นการปลอบประโลมแก่คนรัก

“แจนคะ..”

เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพึงพอใจเมื่อตัวตนแทรกกายเข้าไปจนสุดรับรู้ถึงความคุ้นเคยและคสวามกระสั่นไม่เปลี่ยนแปลง พอได้กลิ่นดอกไม้เขาก็อดใจไม่ไหวก้มหน้าลงไปจุมพิตหัวไหล่ของแจนเบาๆ

แม้จะชอบอิงหลักฮวงจุ้ยเรื่องเวลาแต่ตอนนี้ไม่จำเป็นเลยสักนิด เขาไม่รีรอให้เสียเวลาขยับจังหวะเคลื่อนไหวร่างกายท่อนล่างกะชั้นถี่ขึ้นไปตามลำดับจนได้ยินเสียงครางเครือในลำคอของคนในอ้อมกอดเบาๆ ใบหน้าขาวแดงซ่านนัยน์ตาหยาดเยิ้มหมดคราบหัวหน้าทีมซีสายโหดไปจนหมดสิ้น เพราะตรงนี้มีแค่โปรดและแจน...

“อึก.. จ ใจเย็น..”

แจนเอ่ยปรามให้คนตรงหน้าผ่อนแรงลงสักเล็กน้อย ดูเหมือนว่าวันนี้โปรดจะมีอารมณ์กว่าทุกวันอาจจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาเล่าให้ฟังแต่ก็ไม่เห็นต้องใส่แรงจนแจนรู้สึกจุกเล็กๆขนาดนี้เลยนี่นา.. เหมือนพูดกับลมกับฝนเพราะโปรดไม่ได้ผ่อนแรงลงตีเนียนเคลื่อนย้ายมือมาบีบสะโพกเขาเสียอย่างนั้น

แจนซุกหน้าลงกับแผงอกเปลือยเปล่าจนไออุ่นและกลิ่นอายของเข้าตัวโอบอ้อมล้อมเขาเอาไว้ สัมผัสวาบหวิวจากลมหายใจอุ่นร้อนของโปรดรดตามตั้งแต่ใบหูเลื่อนลงไปยังแผ่นอกขาวไม่ลืมอ้าปากขบกัดจนขึ้นรอยฟัน

“อ๊ะ! ป โปรด!”

ไม่มีเวลาให้ตั้งตัวก็ถูกความเชี่ยวชาญของคนตัวสูงพลิกให้หลังเท้าแขนกับขอบอ่าง ความวูบโหวงที่หายไปกลับมาเติมเต็มอีกครั้งและครั้งนี้รู้สึกว่าจะดุดันขึ้นแทบเป็นเท่าตัว แจนรู้ว่าโปรดไม่ชอบออกกำลังกายแต่เป็นคนแรงเยอะมาแต่ไหนแต่ไรจนกลายเป็นแจนเองที่เสียเปรียบไม่ว่าทางไหน

“ตัวแดงเลยนะคะ”

“อ๊า!” 

โปรดก้มลงทาบทับจนหน้าท้องลอนกล้ามแนบชิดกับแผ่นหลังขาว ตัวแจนตอนนี้เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบจนดวงตาที่มักเจือปนความขี้เล่นสลับเปลี่ยนเป็นร้อนเร่าไล่มองตั้งแต่ต้นคอขาวจนถึงเอวเล็กที่เขากำลังจับมันกระแทกเข้าหาเป็นจังหวะอยู่ในตอนนี้

ริมฝีปากหนาขบกัดเข้ากันเมื่อภายในตัวของแจนนั้นตอดรัดเขารุนแรงจนแทบจะดึงตัวตนออกมาไม่ได้  ไม่ว่าครั้งไหนแจนก็ยังดื้อเงียบเหมือนเช่นเคยและโปรดไม่ใช่พวกเจ้าคิดเจ้าแค้นกับการที่ต้องเข้าโรงพยาบาลหรอกนะจริงๆ... แต่หยุดขยับสักนาทีแจนคงไม่ว่าอะไร

“หยุดทำไม..”

“โปรดเมื่อย.. แจนขยับเองได้มั้ยคะ”

ไม่มีเสียงตอบรับแต่โปรดกลับพึงพอใจไม่น้อยเมื่อเอวบางนั้นเริ่มขยับด้วยตัวเอง เขาหลุบมองร่างเปลือยเปล่าที่ไม่ว่าจะส่วนไหนก็รับเข้ากันไปเสียหมดทั้งหัวไหล่ขาวที่มีรอยของเขาหรือเอวบางที่ตอนนี้ราวกับผีเสื้อขยับปีกบินร่อนไปมาตามใจปรารถนา

“อ่า.. คนดีของโปรด”

น้ำเสียงทุ้มบ่งบอกความพึงใจแต่แจนรู้สึกทรมานทั้งที่ออกแรงไปไม่มากเท่าไหร่หากไม่มีท่อนแขนแกร่งอ้อมมาพยุงเอวเอาไว้เขาคงล้มพับลงไปกับอ่างน้ำนี้ และโปรดคงแกล้งเขาจนพอใจแล้วถึงได้ขยับจัดท่าทีดึงส่วนของตนออกไปพลางกระแทกกลับเข้ามาใหม่ซ้ำๆขนน้ำในอ่างกระเพื่อมไปตามแรงเคลื่อนไหว

“นิ่มไปทั้งตัวเลยแจนของโปรด”

ลิ้นร้อนเลียรอบริมฝีปากตนอย่างปลดปล่อยอารมณ์ ยิ่งหลุบสายตามองคนตัวเล็กก็ยิ่งเพิ่มแรงกระแทกมากขึ้นเป็นเท่าตัว สีหน้าเย้ายวนและริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันนั้นทำเอาเขาอดใจไม่ไหวกดลงทับบนอวัยวะเดียวกันลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาเกี่ยวกระหวัดด้วยความอ่อนโยน และเป็นช่วงโค้งสุดท้ายของการลิ้มลองเอวสอบรัวราวกับปืนกลจนต่างฝ่ายปลดปล่อยความต้องการออกมาเสียเต็มที่

“รักแจนนะคะ”

“อือ”

เสียงหอบหายใจของเราสองคนดังก้องไปทั่วห้องน้ำ โปรดยกยิ้มมุมปากถอดถอนแก่นกายออกมาแล้วโน้มตัวหอมแก้มนิ่มของแจนไปฟอดใหญ่ยกแขนโอบเอวบางนัวเนียถูไถจมูกกับผิวขาวอยู่หลายนาทีราวกับได้ลิ้มรสรักรัญจวนใจแล้วติดลมอยู่อย่างนั้น

“ไปอดอยากมาจากไหน”

แจนแสร้งถามไปอย่างนั้นแล้วหัวเราะออกมาเบาๆยามโดนโอบให้กลับไปนอนพิงอกกว้างอีกครั้ง เรือนหายเปลือยปลายของเราแนบชิดกันทว่าหน้าอกยังคงขึ้นลงเพื่อปรับลงหายใจอยู่หลายนาที แขนเรียวโอบกระชับรอบเอวหนาแนบหน้าลงชิดเสพสุขไออุ่นจากโปรดดั่งเช่นเคย..

รู้แล้วใช่มั้ยปีแสงชอบเล่นน้ำเหมือนใคร

#แจนไม่โปรด